Η «απεργία» των καθηγητών το 2013/ Ο ρόλος των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ και εν γένει της αριστεράς:Εισήγηση στην εκδήλωση – συζήτηση με αφορμή τις διώξεις των διοικητικών απεργών του ΕΚΠΑ,Νομική, 9/10/2015


Κατβάστε εδώ το pdf.

 

Εισήγηση στην εκδήλωση –συζήτηση στη Νομική με αφορμή τις διώξεις των διοικητικών απεργών του ΕΚΠΑ με θέμα: «Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των μνημονίων, η ποινικοποίηση των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και η συλλογική μας απάντηση»

 

Το κράτος έκτακτης ανάγκης έκανε  την εμφάνισή του στο δημόσιο το 2010, με το 1ο μνημόνιο και την βίαιη περικοπή μισθών και δώρων. Η βίαιη ανατροπή της καπιταλιστικής κανονικότητας εκφράστηκε με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση με τις επιστρατεύσεις σε διάφορους κλάδους εργαζομένων το 2013,με αιχμή την προληπτική επιστράτευση του κλάδου των εκπαιδευτικών της β΄θμιας εκπαίδευσης το Μάιο του 2013. Η Υ.Σ. πήρε μέρος στους αγώνες που αναπτύχθηκαν στο χώρο της εκπαίδευσης- στη β΄ θμια, και στην γ΄θμια συμμετέχοντας στα μπλοκαρίσματα του ΕΚΠΑ- και σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να εκθέσουμε τα όσα ζήσαμε.

 

Τον χειμώνα του 2013 μέσα στα σχολεία έχει δημιουργηθεί πολύ άσχημο κλίμα , που προκαλεί συζητήσεις και αγανάκτηση ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς. Οι συγχωνεύσεις σχολείων απειλούν τις εργασιακές θέσεις, η αύξηση του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα επιβαρύνει τον φόρτο εργασίας, τα σχολεία ξεμένουν από θέρμανση και αντί για βιβλία  φτάνουν τα cd της Διαμαντοπούλου τα οποία θεωρητικά πρέπει να εκτυπώνουμε(!)και να τα μοιράζουμε στους μαθητές , ενώ στην πραγματικότητα τα λεφτά για τα λειτουργικά έξοδα είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Όλοι γκρινιάζουν. Ακόμα και οι πιο βολεμένοι. Ενώ οι αναπληρωτές είναι λουφαγμένοι στη γωνία, καθώς νιώθουν πως έρχεται η ώρα τους.

Φτάνοντας στον Απρίλη του 2013 η επίθεση του κεφαλαίου εκδηλώνεται κατά του κλάδου των εκπαιδευτικών: η συγκυβέρνηση Σαμαρά – ΠΑΣΟΚ επιλέγει να φέρει μέτρα λίγο πριν τις πανελλαδικές εξετάσεις οι οποίες ως γνωστόν αποτελούν ταμπού για την ελληνική οικογένεια. Πρόκειται για μια επιδέξια εκβιαστική κίνηση, ώστε να πετύχει όχι απλά μια υποχώρηση αλλά την συντριπτική ήττα.

Τα πιο σημαντικά μέτρα που προστίθενται στην  κατάργηση των δώρων ,στην αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, στο τσεκούρωμα του εφάπαξ, στις νέες συγχωνεύσεις σχολείων και στις συμπτύξεις τμημάτων είναι:

-Η αύξηση του ωραρίου κατά 2 ώρες εβδομαδιαίως, μέτρο που, εκτός του αυτονόητου εργασιακού φόρτου, συνεπάγεται και την απόλυση 10.000 περίπου αναπληρωτών αλλά και τη μη πρόσληψη μονίμων

-η υποχρεωτική μετάθεση σε όλη την χώρα με απόφαση υπουργού

-η διαθεσιμότητα και η αργία ακόμα και για όσους απλά παραπέμπονται σε πειθαρχικά συμβούλια και

-η αξιολόγηση, ως μόνιμος από κει και πέρα μηχανισμός πειθάρχησης και απολύσεων.

Παρόλη την κατάσταση που περιγράφηκε καμιά συζήτηση ή προετοιμασία για απεργία δεν είχε γίνει. Μολονότι το αγωνιστικό πνεύμα είχε ανέβει το προηγούμενο διάστημα λόγω και των πολλών γενικών απεργιών αλλά και των επιμέρους κινητοποιήσεων για τις οργανικότητες, η πρόταση λίγο πριν το Πάσχα για απεργία είναι αιφνιδιαστική.

 

Τα γεγονότα

 

Το Μάιο του 2013 η ΟΛΜΕ, με συσχετισμό 9 ψήφων υπέρ και 2 κατά, κατεβάζει εισήγηση για απεργία διαρκείας με τη μορφή 5ήμερων επαναλαμβανόμενων, με αρχή την μέρα έναρξης των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Την απόφαση στηρίζουν όλες οι συνδικαλιστικές δυνάμεις εκτός του ΠΑΜΕ. Ο Παπαχρήστος, τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ, δηλώνει: “Την απόφαση για την απεργία την πυροδότησε το υπουργείο Παιδείας με την συμπεριφορά του. Εάν η κυβέρνηση προχωρήσει στην επιστράτευση, εμείς θα γυρίσουμε με το κεφάλι ψηλά και θα δούμε τους απολυμένους συναδέλφους μας, στα μάτια”.

 

Η κυβέρνηση Σαμαρά, ήδη από την ανακοίνωση της απόφασης, εξετάζει σχέδιο επίταξης των εκπαιδευτικών, ενώ έχει ήδη προηγηθεί η επιστράτευση ναυτεργατών και μετρό, βασιζόμενη σε διατάξεις που αναφέρονται σε έκτακτες κοινωνικές ανάγκες. Η εισήγηση της ΟΛΜΕ τίθεται προς ψήφιση στις κατά τόπους ΕΛΜΕ, και αφού επικυρωθεί από αυτές  τίθεται στην ολομέλεια των προέδρων των ΕΛΜΕ στις 15 Μαΐου .

Η κυβέρνηση τελικά απαντά με προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών πριν καν λάβουν τις αποφάσεις τους οι τοπικές Ενώσεις Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης!

 

Η αντίδραση της βάσης στις μαζικότερες συνελεύσεις των τελευταίων χρόνων είναι σαφής: Όχι στην επιστράτευση, και στο κράτος έκτακτης ανάγκης, ναι σε απεργία διαρκείας.  13.000 καθηγητές παίρνουν την απόφαση για σύγκρουση. Η ΟΛΜΕ δεν προλαβαίνει να αλλάξει την πρόταση, ή δεν τολμά να κατεβάσει άλλη πρόταση (όπως κάνει την επόμενη μέρα στο Τιτάνια). Αφήνει να πλανάται στις συνελεύσεις το ψευδοερώτημα αν μπορεί να υλοποιηθεί η απεργία εν μέσω επιστράτευσης. Είναι ένα ερώτημα “περί διερεύνησης των όρων υλοποίησης” που αιωρείται και δημιουργεί συγχύσεις, εντάσεις και σφοδρές αντιπαραθέσεις. Ζυμώνεται εξαρχής η άποψη να ψηφιστεί η απεργία, αλλά όχι για να γίνει κιόλας, μόνο να καταδικαστεί η επιστράτευση και να δοθεί ένα μήνυμα υποστήριξης της βάσης των καθηγητών προς την ΟΛΜΕ τώρα που βάλλεται πανταχόθεν. Περνάει το μήνυμα από τους εργατοπατέρες ότι σε συνθήκες επιστράτευσης η απεργία θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί, αφού η συμμετοχή σ’ αυτήν σημαίνει σίγουρη απόλυση. Την ίδια στιγμή αντί να οργανώνεται η αναμέτρηση στις άγριες συνθήκες επιστράτευσης,(οι απεργιακές επιτροπές που στήνονται είναι για τα μάτια και μόνο), γίνονται εκκλήσεις προς το υπουργείο για συνάντηση, και προς την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ για στήριξη. Η αύξηση του ωραρίου είναι νόμος του κράτους, το ΠΔ για τις μεταθέσεις έχει ήδη ανακοινωθεί και η κυβέρνηση Σαμαρά θα κάνει στροφή; Το άρχον μπλοκ της εξουσίας, λέει ο Πουλαντζάς, δεν συγκροτείται πλέον με συναινετικούς όρους ενσωμάτωσης της κοινωνικής διαμαρτυρίας, αλλά με όρους του νόμου και της τάξης. Έτσι, ο χρόνος από την οργάνωση της μάχης εκλείπει, το σχέδιο υλοποίησης της απεργίας εκλείπει και η πρωτοβουλία είναι στον αντίπαλο, ο οποίος απειλεί παντοιοτρόπως ότι όποιος απεργήσει είναι σαν να υποβάλει αίτηση παραίτησης.

Στην συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ(ΣΥΝΕΚ)  με προεξάρχοντα τον Κοτσυφάκη, μετέπειτα πρόεδρο της ΟΛΜΕ σαλπίζει το εμβατήριο της οπισθοχώρησης πριν καν δοθεί καμία μάχη, με τον ισχυρισμό ότι η βάση ψήφισε την απεργία για το «γαμώτο». «Δεν υπάρχουν οι ευρύτεροι συσχετισμοί για την υλοποίηση της απεργίας, τη στιγμή αυτή...» . Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ προφασίζεται πως αντιπαράθεση, κατ`ουσία, δεν μπορεί να υπάρξει λόγω των συνεπειών που θα υπάρξουν από την ανυπακοή.

ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία. ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεις μαζί με τα παραπάνω φερέφωνα, παίζουν κολπάκια, κάνουν μικροπολιτική και πρωταγωνιστούν στην ματαίωση της ήδη υπονομευμένης απεργίας. Καταγγέλλουν την αναλγησία της κυβέρνησης, την συνταγματική εκτροπή της επιστράτευσης, τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, τις αμέτοχες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, και αποφαίνονται: «δεν έχουν χτιστεί οι κατάλληλες κοινωνικές συμμαχίες, οι γονείς και οι μαθητές δεν είναι καλά ενημερωμένοι, και γενικά, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να σπάσει στην πράξη η επιστράτευση». Οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις (παράταξη της άκρας αριστεράς) παρόλο που στη συνέχεια επιχείρησαν να παρουσιάσουν την παράταξή τους σαν την «συνδικαλιστική μηχανή της απεργίας» μιλούν για: «Ιφιγένειες που θα θυσιαστούν χωρίς λόγο» και ισχυρίζονται πως « ένας κλάδος δεν μπορεί να τα βάλει με ολόκληρη κυβέρνηση και επομένως το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε πότε θα ανατραπεί ο συσχετισμός δύναμης». Η ανεκδιήγητη εκπρόσωπός τους στην πρόταση των ΣΥΝΕΚ για αναστολή της απεργίας αντιπαραθέτει  «υπεραγωνιστικές» προτάσεις όπως να πάνε οι καθηγητές στο σχολείο για δουλειά και  500 συνδικαλιστές να κάνουν απεργία(απεργία δια αντιπροσώπων!). Κατά τα άλλα  οι 3.000 εκπαιδευτικοί που σύμφωνα με την εκτίμηση των Παρεμβάσεων ήταν αποφασισμένοι να απεργήσουν χαρακτηρίζονται «Μουτζαχεντίν» και ως τέτοιοι έπρεπε να εμποδιστούν από το να απεργήσουν.

Μ` αυτά και μ` αυτά η απεργία τελικά κατάρρευσε πριν ξεκινήσει. Επρόκειτο για συντριπτική ήττα με άμεσο κόστος 10.000 απολύσεις αναπληρωτών και τους πελέκεις των μεταθέσεων, επίορκων και αξιολογήσεων. Ήταν μια ήττα που προετοίμασε την επίδειξη αυταρχισμού από πλευράς κυβέρνησης στην ΕΡΤ και προοικονομούσε την υπονομευτική τακτική της αριστεράς απέναντι στους κατοπινούς ταξικούς αγώνες, μιας αριστεράς που ήδη έκλεινε το μάτι στην εξουσία.

Στο Τιτάνια εκείνη τη ζοφερή και απίστευτη νύχτα του Μαΐου η συνδικαλιστική τρομοκρατία συνάντησε την έλλειψη οργάνωσης και συνείδησης της βάσης. Από τη μια οι πρόεδροι των ΕΛΜΕ μαζεύονται στο Τιτάνια και βγάζουν την δική τους απορριπτική για την απεργία απόφαση, παραβιάζοντας και γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια, τις αποφάσεις των τοπικών συνελεύσεων που εκπροσωπούν∙ αποφάσεις που λίγες ώρες μόνο πριν έχουν ανακοινωθεί. Από την άλλη  οι παρευρισκόμενοι απεργοί-εκπαιδευτικοί στο εν λόγω ξενοδοχείο είναι λίγοι, πολύ λίγοι. Η απουσία του υποκειμένου του αγώνα είναι ηχηρή και εγείρει ερωτηματικά και επιφυλάξεις για το αν και κατά  πόσο προτίθεται  το σώμα των εκπαιδευτικών να ξεπεράσει την καταστολή της συνδικαλιστικής αστυνομίας και να ξεκινήσει έναν αγώνα από τα κάτω, χωρίς αναθέσεις και κηδεμονία. Οι λίγοι παρόντες  αδυνατούν να μπλοκάρουν την ντροπή και την ξεφτίλα της προσχεδιασμένης υποχώρησης.

Συμπερασματικά: Λείπει η δυναμική την συγκεκριμένη στιγμή που θα μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση και να δρομολογήσει τους δρόμους της αντίστασης που για αρκετούς φαίνονταν πιθανοί τότε στον ορίζοντα. Το αποτέλεσμα; Στα επόμενα καλέσματα της ΟΛΜΕ η μαζικότητα έπεσε στο ναδίρ. Το μήνυμα που έστειλε η συνδικαλιστική ηγεσία ήταν μήνυμα για στημένο θέατρο. Η απογοήτευση της βάσης δύσκολα θα την ξαναβάλει σε αγώνα διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης. Το τελευταίο φάνηκε ξεκάθαρα το Σεπτέμβριο του 2013…

Όλα αυτά, σε αντίθεση με το ΕΚΠΑ, όπου ο αγώνας δόθηκε οργανωμένος πραγματικά από την βάση και ξεπέρασε τα εμπόδια της συνδικαλιστικής ηγεσίας.

 

Απεργία μέρος δεύτερο ή το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.

 

Στο μεταξύ έχουν απολυθεί μεσοκαλόκαιρα 2.500 μόνιμοι εκπαιδευτικοί της τεχνικής εκπαίδευσης και 2.500 σχολικοί φύλακες. Έχουν καταργηθεί βίαια ειδικότητες από τα ΕΠΑΛ, κλείνουν οι ΕΠΑΣ (και δημιουργούνται σχολές κατάρτισης που θα παρέχουν ακόμα χαμηλότερης ποιότητας δεξιότητες ίσα που να δίνουν βεβαιώσεις ανειδίκευτου εργάτη σε όσους τις τελειώνουν). Έχουν νομοθετηθεί υποχρεωτικές μετακινήσεις ή μετατάξεις, και το Νέο Λύκειο που μετατρέπεται σε εξεταστικό κέντρο από την A’ Λυκείου.

Και έρχεται το φθινόπωρο με τα σχόλια, την κριτική, την απογοήτευση, την περαιτέρω παθητικότητα και τα τσιτάτα του….

  • ο κλάδος μας ηττήθηκε
  • Και τι έγινε που απεργήσαμε μία εβδομάδα ;; και τι έγινε που βγήκαμε στους δρόμους ; μας έδωσε κανείς σημασία; στα ψηλά γράμματα πέρασε η απεργία μας !!! 
  • Εμείς σηκώσαμε κεφάλι και δώσαμε ένα μήνυμα αντίστασης, το μήνυμα ότι δεν πρόκειται να αποδεχτούμε τη βάρβαρη πολιτική της μνημονιακής κυβέρνησης στην Παιδεία, τις εργασιακές σχέσεις, τα δικαιώματα .
  • Από την άλλη και ο χαμός του παλικαριού … 
  • Καλό θα ήταν να κάνουμε κάτι από κοινού με την πρωτοβάθμια και Τριτοβάθμια …. και όχι απαραίτητα απεργία. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι αγώνα

Προτείνονται 5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες αρχής γενομένης από τις 16 Σεπτεμβρίου (ενώ η  συνδικαλιστική ηγεσία υποκριτικά και πάλι είχε βάλει τις κόκκινες γραμμές για το κλείσιμο των σχολείων από τη μέρα του αγιασμού)  . Υπέρ της συγκεκριμένης πρότασης ψηφίζουν 72 ΕΛΜΕ από τις 85 .

Η ΟΛΜΕ στέλνει ανοικτές επιστολές προς τους γονείς και τους μαθητές εν όψει των απεργιακών της κινητοποιήσεων καλώντας τους σε συστράτευση «στον αγώνα για το δημόσιο σχολείο που θα χωράει όλους τους μαθητές και όλους τους εκπαιδευτικούς». Αλλά, από την ειδησεογραφία: “Με 48ωρη απεργία σήμερα Δευτέρα και αύριο Τρίτη συνεχίζουν οι καθηγητές της ΟΛΜΕ τις κινητοποιήσεις τους καθώς οι πενθήμερες απεργίες δεν ψηφίστηκαν κατά την πολύωρη επεισοδιακή συνέλευση των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ”. Η πλειονότητα των ΕΛΜΕ έχει ψηφίσει 5νθήμερη απεργία, ωστόσο αυτή δεν περνάει οριακά στη Γενική Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ, καθώς πολύ βολικά σκοντάφτει σε διαδικαστικά τεχνικά κωλύματα: έχει την πλειοψηφία των ΕΛΜΕ (56 στις 85, δηλαδή 65,9%) αλλά όχι τα 2/3 των ψήφων που απαιτούνται. Για μια ακόμα φορά η απεργία δεν οργανώνεται. Ο κόσμος έχει κουραστεί και απογοητευτεί. Μετά τις δύο-τρεις πρώτες μέρες της απεργίας, επιστρέφουν οι πρώτοι… Η απεργία φυλλορροεί…

 

Το καινούργιο

 

Μια σειρά από σχολές του ΕΚΠΑ ανακοινώνει πως από την Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου έως και την Παρασκευή αναβάλλονται οι εξετάσεις των μαθημάτων (προπτυχιακών και μεταπτυχιακών).Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ, σε έκτακτη συνεδρίαση «εξετάστηκε εκ νέου η πρόθεση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων να τεθεί σε διαθεσιμότητα διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου, παρά το γεγονός ότι η ενέργεια αυτή παραβιάζει το άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο θεμελιώνει  καταφανώς το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων, και εμποδίζει πλέον την ακαδημαϊκή λειτουργία του Ιδρύματος».

Και: 120 σχολεία τελούν υπό κατάληψη σε όλη την Ελλάδα….

 

Επιλογικά

 

Η αριστερά σε όλη τη διάρκεια των αγώνων πέρα από την ανάθεση και την γραφειοκρατία προσπάθησε πολύ να κρατήσει τους αγώνες σε νομικό και συμβολικό επίπεδο. Έβαζε συνεχώς εμπόδια ώστε ο αγώνας να μην γίνεται ποτέ αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του, αλλά έδινε έμφαση στην δημοκρατία και τα δικαιώματα των πολιτών, μιλώντας συνεχώς για χούντα και φασισμό.

Οι συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ που πρωταγωνίστησαν στο φιάσκο επανεμφανίστηκαν στην ΕΡΤ , άρχισαν να ρητορεύουν περί αγώνων και δικαιωμάτων ξεπλένοντας το αίσχος της καταστολής της απεργίας και δεν άνοιξε ρουθούνι. Αντίθετα κατέκτησαν αρχικά το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και στη συνέχεια έβαλαν πλώρη για τα βουλευτικά έδρανα.

Τέλος, προς διάψευση όσων είδαν το θάνατο των συνδικαλιστών ο συνδικαλισμός επανανομιμοποιήθηκε και τόσο οι αριστεροί όσο και οι δεξιοί υπηρέτες του συνέχισαν μέσα από υποσχέσεις για συντεχνιακές διευθετήσεις να επεκτείνουν τους διαχωρισμούς και τον ανταγωνισμό ανάμεσά μας. Οι πελατειακές σχέσεις που τόσα χρόνια αποτέλεσαν την υλική βάση για την ενσωμάτωση και την αφομοίωση της ταξικής πάλης συνέχισαν τώρα να υφίστανται από την ανάποδη. Αφού οργανώθηκε εκ των έσω η συντριβή και η υποταγή ο αγώνας μετατράπηκε σε «ελπίδα» να καθαρίσει για τον καθένα ατομικά ο εργατοπατέρας και το κόμμα του προκειμένου να μην απολυθεί, να τον στηρίξει το σωματείο απέναντι στον αυταρχισμό των διευθυντών, να γλιτώσει την αναγκαστική μετάθεση, ή όπως αποδείχτηκε περίτρανα στην περίπτωση της διαθεσιμότητας για να μεσολαβήσει, ώστε να καταργηθεί ο κλάδος των νοσοκομειακών και όχι των πληροφορικών, να δοθούν ώρες στους βιολόγους και όχι στους γυμναστές κοκ.

Με αυτά και μ` αυτά χάθηκε η ευκαιρία στην οποία πολλοί προσέβλεπαν τότε για την δυναμική αλλαγή και την ανατροπή των συνθηκών που όλο και περισσότερο έσφιγγαν σαν θηλιά στον λαιμό των εργαζόμενων. Η ευκαιρία για τη σύνδεση των αγώνων: καθηγητές, νοσοκομειακοί, απεργοί στο ΕΚΠΑ και ίσως και άλλοι ταξικά υποτιμημένοι και περιθωριοποιημένοι από την σαρωτική καπιταλιστική επίθεση, θα βρίσκονταν και θα αγωνίζονταν από κοινού για την επανοικειοποίηση της ζωής και της εργατικής υπεραξίας τους. Για την επανοικειοποίηση του πλούτου που βίαια αρπάζεται από αυτούς και χαρίζεται στους έχοντες και κατέχοντες. Με τις πλάτες των συνδικαλιστών και την παθητικότητα μιας αποκοιμισμένης και απροετοίμαστης εργατικής τάξης το σπάσιμο των διαχωρισμών παρέμεινε ένα όνειρο φθινοπωρινής νύχτας και μετατέθηκε για άλλον πιο εύθετο χρόνο. Και η ισχνή αλληλεγγύη χάθηκε κι αυτή μέσα στην παθητικότητα και στην αδιαφορία που βιώνουμε όλοι από το 2013 και μετά….

 

 

ΥΠΟΓΕΙΑ ΣΗΡΑΓΓΑ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015

 

 

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *