Είμαστε

ελαστικές εργαζόμενες για μισθούς ξεφτίλας, ημιαπασχολούμενοι και άνεργοι χωρίς επιδόματα ανεργίας, μισθωτές επιστρατευμένες, και ξεπουλημένες από τις συνδικαλιστικές μας ηγεσίες απεργοί, φοιτητές και φοιτήτριες σε πανεπιστήμια που συγχωνεύονται και απολύουν τους διοικητικούς υπαλλήλους τους, ενώ παράλληλα εργαζόμαστε μαύρα.

Είμαστε

αλληλέγγυοι-ες με κάθε απεργία ή κατάληψη ενάντια στο μαγγανοπήγαδο της μισθωτής και άμισθης σκλαβιάς.

Είμαστε

αυτοί που η ζωή τους καταδυναστεύεται , περνάει και χάνεται δίνοντας ζωή από το αίμα μας στο κεφάλαιο

αυτοί που φτύνουν στη μούρη τους καπιταλιστές και τα πολιτικά τσιράκια τους

αυτοί που θέλουν να ξεφύγουν από έναν κόσμο ξεφτίλας, μιζέριας, αλλοτρίωσης, σεξισμού, πατριαρχίας, σταρχιδισμού και γενικευμένης κατάθλιψης

αυτοί που δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε από τις αλυσίδες μας

ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΓΡΑΝΑΖΙΑ

ΠΟΥ ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΜΑΣΤΕ

ΜΕ ΤΗ ΛΕΙΨΗ ΚΑΙ ΒΡΩΜΙΚΗ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ

Ταξικός προσανατολισμός

Όταν το 2011, με τη γέννηση του Κινήματος των Πλατειών, δημιουργήθηκαν σε όλη την επικράτεια οι συνελεύσεις γειτονιάς θεωρήσαμε το γεγονός ελπιδοφόρο και συμμετείχαμε με όλες μας τις δυνάμεις. Το περιεχόμενό τους ήταν μια γενική αντίδραση στις πολιτικές της καπιταλιστικής Κρίσης, εστιάζοντας κυρίως στην καταγγελία του Μνημονίου και στις «αντιλαϊκές πολιτικές». Το σχέδιο της υποτίμησης της εργατικής τάξης δεν ήταν διακριτό σαν τέτοιο από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων. Καθώς προχωρούσε ο χρόνος και με τη διαδοχή των αγώνων, οι επίτηδες αποσιωπημένες, ακόμη κι από την Αριστερά, αντεργατικές πολιτικές παρουσιάζονταν μπροστά μας σε όλο τους το μεγαλείο. Απολύσεις των πρότερα «εξασφαλισμένων» και μη (καθηγητές τεχνικής εκπαίδευσης, κούριερ της ACS), πρωτοφανείς μορφές εργασίας κι εκμετάλλευσης (voucher, κοινωφελής εργασία), πολύμηνη κράτηση μεταναστών στο Α.Τ. Ελληνικού, ακριβά εισιτήρια κι ελεγκτές στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, επανεμφάνιση μέχρι και των ενεχυροδανειστών–σαράφηδων, πρώτη φορά μετά την Κατοχή της δεκαετίας του ΄40. Αγωνιστήκαμε ενάντιά τους, με απεργίες, διαδηλώσεις, μπλοκαρίσματα, άρνηση πληρωμής εισιτηρίων και σαμποτάζ. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το Χαράτσι, όντως, χτύπαγε όλον τον λαό. Όμως, ακόμα και ο αγώνας ενάντια στο χαράτσι που συσπείρωσε και κάποιους μικροαστούς, γρήγορα απέκτησε προλεταριακό χαρακτήρα μιας και οι προτάσεις περί αγώνων για την υπεράσπιση πληττόμενων επιχειρήσεων, κυρίως μέσω της νομικής οδού, περιθωριοποιήθηκαν και εν τέλει απορρίφθηκαν, με αποτέλεσμα και την παγίωση της προλεταριακής σύνθεσης της συνέλευσης.

Συνεπώς, ο ταξικός προσανατολισμός της νέας συλλογικότητας δεν ξεπήδησε από το πουθενά. Οι ίδιες οι ανάγκες μας και οι αγώνες μας μάς οδήγησαν να αναπτύξουμε μια κοινή οπτική ως προς το τι είμαστε και τι κάνουμε. Δεν είμαστε ούτε απλά άνθρωποι, ούτε έλληνες, ούτε πρωτοπόροι ιδεολόγοι. Η πείρα αυτών των τεσσάρων χρόνων μάς δίδαξε αρκετά και μας υπενθύμισε κάποιες παλιές αλήθειες:

• Η θεμελιώδης αντίθεση είναι μεταξύ εργατών κι αφεντικών, όχι Λαού και Κυβέρνησης, ή ακόμα χειρότερα Ελλάδας και ξένων κακών δανειστών. Αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως ενιαία τάξη και ως κοινό στοιχείο την εκμετάλλευσή μας, παρά τη διαφορετική μας θέση στην παραγωγή. Ο κατακερματισμός της εργατικής τάξης μάς είναι γνωστός. Η έλλειψη συνείδησης είναι αυτή που κάνει τους αγώνες μειοψηφικούς, αποσπασματικούς και εν τέλει χαμένους.
• Δεν αμφισβητούμε μόνο τις βάρβαρες πολιτικές που μας πλήττουν συγκυριακά, όπως οι μικροαστοί, ενώ από την άλλη δεν είναι στόχος μας να επιβεβαιώσουμε τους εαυτούς μας ως εργάτες, της τάξης που πρέπει κάποια στιγμή να «πάρει την εξουσία». Αντίθετα αμφισβητούμε τον ίδιο τον πυρήνα της καπιταλιστικής κοινωνίας που μας καθιστά τέτοιους: τη μισθωτή εργασία. Τη σχέση δηλαδή που αναπαράγει τη μιζέρια και την κατήφεια, καταπιέζει την ανθρώπινη δημιουργικότητα, υποβιβάζει τον άνθρωπο σε αντικείμενο, υποχείριο των μηχανών, σκλάβο της ορθολογικοποιημένης και εντατικοποιημένης παραγωγικής διαδικασίας. Στην καθημερινότητά μας επιδιώκουμε να λύσει ο καθένας τα «δικά του» προβλήματα, αλλά βλέπουμε το βάθος των προβλημάτων που τα αναγάγει σε κοινά, της τάξης. Αντιλαμβανόμαστε τις ουσιαστικές λειτουργίες του κράτους και επιζητούμε να συμμετάσχουμε σε αγώνες που τις αρνούνται επίσης το ίδιο ουσιαστικά.
• Προτάσσουμε τα εργατικά συμφέροντα και όχι την ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας. Αναγνωρίζοντας ως θεμελιώδη την αντίθεση κεφαλαίου εργασίας, αρνούμαστε να διεκδικούμε ή να προτείνουμε μεταρρυθμίσεις που στοχεύουν στην «ανάπτυξη ή εξυγίανση της οικονομίας». Μιας ανάπτυξης που μπορεί ωραιότατα κάποτε να έρθει πατώντας πάνω στους εξαθλιωμένους εργάτες. Δεν συζητάμε καν για τα συμφέροντα των αφεντικών, όπως κι αυτοί δεν θέλουν καν να ακούν για τη βελτίωση της δικής μας κατάστασης. Οι πολιτικοί στόχοι της Αριστεράς μάς είναι τουλάχιστον αδιάφοροι. Μέσα ή έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με ευρώ ή δραχμή, κανείς σωτήρας δεν ασχολείται με απλά, καθημερινά πράγματα. Όπως να πληρωνόμαστε στην ώρα μας, να έχουμε πλήρη ασφάλιση και να έχουμε ένα ανεκτό επίπεδο διαβίωσης, είτε με μισθό είτε με επίδομα ανεργίας. Εθνική υπερηφάνεια και ανεξαρτησία μπορούν να απολαμβάνουν και οι πεινασμένοι. Άνεργοι, χαμηλόμισθοι, «βολεμένοι» και πλούσιοι στον ίδιο λαό ανήκουν.
• Θεωρούμε ότι τα αιτήματα της αριστεράς για έξοδο από την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, την εθνικοποίηση επιχειρήσεων και τραπεζών δεν είναι αιτήματα που τίθενται από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, αλλά από τη σκοπιά του έθνους-κράτους. Είναι προτάσεις εξουσίας, προτάσεις για εναλλακτικούς τρόπους «εξόδου από την κρίση», δηλαδή για εναλλακτικές μεθόδους συγκρότησης της εθνικής παραγωγής με στόχο την αποτελεσματικότερη συσσώρευση κεφαλαίου. Εμείς, αντίθετα, παλεύουμε για την κατάργηση της οικονομίας. Μέχρι τότε, και πάντοτε σε αυτή την κατεύθυνση, συμμετέχουμε σε αγώνες όπου προτάσσονται τα ταξικά συμφέροντα, δηλαδή οι ανάγκες των προλετάριων για κατά το δυνατόν λιγότερο ασφυκτική ζωή.                                                Υπόγεια Σήραγγα, Ελληνικό, Δεκέμβρης 2014